Praca w sektorze B2B i B2C? Co oznaczają te skróty?

W wielu ogłoszeniach o pracę pojawia się informacja o tym, że oferowane stanowisko wymaga doświadczenia w sektorze B2C lub B2B. Czym są te akronimy i jakich kompetencji wymaga praca w jednym i w drugim sektorze?

Sektor B2C to praca bezpośrednio z klientem końcowym. Nazwa jest akronimem angielskiego Business to Consumer. Najczęściej oznacza to pracę z klientem indywidualnym, detalicznym (czyli nie z inną firmą tylko z konkretną osobą, która chce zrealizować daną usługę lub kupić określoną rzecz). Najważniejszym celem B2C, poza pozyskiwaniem nowych klientów i sprzedaży, jest tworzenie trwałych relacji z obecnymi klientami.

Sektor B2B to praca z klientem – firmą (z ang. Business to Business), czyli wymaga minimum dwóch podmiotów gospodarczych. Tym pojęciem określa się wszystkie kontakty (zapytania, zamówienia, transakcje) pomiędzy przedsiębiorstwami działającymi w gospodarce w ramach działalności operacyjnej i inwestycji (producenci, hurtownicy, dostawcy, sprzedawcy, sklepy) realizowanych z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej (internet, e-mail). B2B występuje również na giełdach towarowych (coraz częściej są to giełdy internetowe, gdzie transakcje zawiera się za pośrednictwem drogi elektronicznej) i portalach aukcyjnych. Rynek B2B składa się z podmiotów, których łączą interesy: przedsiębiorstwa, ich kontrahenci (ale nie klienci indywidualni), pośrednicy, dostawcy, kolporterzy, logistycy, magazynierzy, osoby prowadzące punkty sprzedaży towaru oraz punkty świadczenia usług. Istotną rolę pełnią producenci. Są to podmioty oferujące wyroby gotowe bądź usługi, prowadzący hurtownie i sklepy czy inne podmioty gospodarcze, np. magazyny czy składnice towarów.